Imperfectie

Altijd de behoefte om perfect te zijn of het na te streven….het is dodelijk vermoeiend! De laatste tijd heb ik veel gesprekken met coachees over dit onderwerp. Wat is perfect, waarom streven we dat na en waarom lijkt het erop dat ‘perfect zijn’ veel te maken heeft met wat we denken dat een ander over ons denkt?
Laatst deed ik een coachoefening met iemand en ze zei tegen zichzelf: “ik ben niet goed genoeg, maar dat is niemand, dus ik hoef het ook niet te zijn”. Dat gaf haar wel een beetje rust. Maar wat als je kan toelaten dat je juist wel goed genoeg bent, zonder dat je er iets voor hoeft te doen? Die gedachte kon ze nog niet toelaten, maar zette haar wel aan het nadenken.
De natuur is dan zo’n mooie spiegel. Elke boom, elk blad, elk gevallen nootje…ze maken zich niet druk om ‘goed genoeg’ of zelfs ‘perfect’ te zijn, maar ze zijn gewoon zichzelf en ze zijn stuk voor stuk prachtig.

Ook de ouders die ik coach, lopen veel aan tegen dit thema. Ze willen zo graag dat hun kinderen staande blijven in de maatschappij en hebben er een beeld bij op welke manier dat dan zou moeten. Ze beschermen hun kind en zitten er soms bovenop. Ook daar zit een streven naar een soort ‘perfectie’ in als we heel eerlijk zijn.
En dan wordt het lastig om op den duur je kind los te laten en verantwoordelijkheid te geven voor zijn of haar eigen leven.
Ik herken dat, want vaak denk ik dat ik beter weet wat het beste is voor mijn kind dan mijn kind zelf. Maar dat is lang niet altijd gezond voor de ontwikkeling van mijn puberende kind.

En als ik dan naar deze tak kijk, zie ik zoveel waar ik wat van leer. De tak is los van de moederstam, maar er zit volop leven aan. Er zit veel blad aan en er zitten nog vruchten aan. Natuurlijk overleeft deze tak niet op deze manier, maar voor mij is het een metafoor voor: ik mag de ander loslaten in het vertrouwen dat het goed komt. Ook al gaat het niet helemaal en soms helemaal niet zoals ik het graag zou zien, maar het leven gaat ook wel verder zonder mij. En als ik goed kijk naar wat mijn kinderen kunnen en als ik kan toelaten dat niemand perfect hoeft te zijn, dan kan ik mijn zorgen loslaten.
Ik kwam ergens de spreuk tegen: Loslaten is de imperfectie de ruimte geven. Dat vond ik een mooie uitspraak. Eigenlijk zijn bomen het mooist als ze niet perfect zijn….en mensen ook! Want als ik niet perfect hoef te zijn, geef ik de ander ook de ruimte om niet perfect te zijn. Dan zijn we samen kwetsbaar en hebben we elkaar nodig. Veel fijner dan ieder voor zich streven naar perfectie.
Ik daag je uit in de natuur juist eens aandacht te hebben voor de imperfectie en dit te koesteren. Neem een blad mee met een gat er in of een gehavend randje, een opengespleten nootje, een afgebroken takje. Leg het ergens in je huis neer en sta stil bij de schoonheid van de imperfectie!