Weerzien

Zoals bekend, ben ik graag buiten. Maar nu het soms zo grijs en grauw buiten is, is het binnen ook niet verkeerd. Lekker de lichtjes aan, een warme drank en onder een deken op de bank. Toen ik mijn foto’s van de afgelopen weken eens bekeek, viel het me op dat ik veel foto’s heb waarop licht en schaduw een grote rol spelen. Zelfs een gedicht over licht, schaduw en stilte, zie de foto hierboven. Op de dag dat ik deze nieuwsbrief schrijf, is het een dag zonder schaduw, want de zon wordt bedekt door de wolken. Op zo’n dag kan het buiten ook heel stil zijn, geen vogel die zich laat horen en veel mensen blijven binnen. Laatst had ik zo’n ervaring op een grijze zondag. even alleen naar het bos…ik stond even stil en het was echt muisstil. Heel zachtjes hoorde ik af en toe een druppeltje van de mist vallen op de bladeren die op de grond lagen. Het had iets mystieks! Als je zo in de mist loopt, is het fijn om lichtjes te zien. Lichtjes die jouw ankerpunten zijn. En hoe heerlijk is het om even te mijmeren over en dankbaar te zijn voor jouw lichtpuntjes in het leven.

Tegelijk verkeer je soms ook gewoon in de mist en lijkt er sprake te zijn van een winters zwijgen. En kan het heel veel rust geven om dat er gewoon even te laten zijn. Even stil te staan bij de schaduwkanten van het leven. Belicht je schaduwkanten…dat kan natuurlijk helemaal niet. En toch…als je ook je mindere kanten accepteert en omhelst, dan geeft dat ruimte. Het is oké dat ik soms even helemaal geen zin heb om bezig te zijn met anderen, het is oké dat ik een keer chagrijnig ben en niet zo handig reageer, ook mijn schaduwkanten mogen er zijn. Als ik dat bedenk, voel ik me weer terug in dat stille, mistige bos. Zoals ik al zei, het had iets mystieks. Het mystieke van je schaduwkanten er even laten zijn, is dat het opeens een andere omvang krijgt. Het wordt kleiner, jij wordt kleiner, omdat je je opgenomen voelt in een grotere wereld. Doordat je je schaduwkanten belicht, worden je schaduwkanten gelijk kleiner, ze lijken te verdwijnen. De stilte wordt mild, je mag er helemaal zijn zoals je bent. Als het tijd wordt dat het volle zonlicht weer gaat schijnen, kan je zien wat er nog meer is. Het tovert een glimlach op je gezicht. Je hebt een weerzien met jezelf wellicht.